Z ostatnich doniesień prasowych wynika, że jeśli człowiek ma ciepłe kapciochy, szlafrok, herbatę w kubku wielkości nocnika i stół z desek, to jest hygge. Hygge to jest taki jakby zen, tylko z Danii.

Wyszukiwanie hygge w grafice Google, na Pintereście i na Instagramie daje efekty dość monotonne: kominek (a podobno robią smog, ale to może tylko w Polsce), stopy w grubych skarpetach wyciągnięte po kowbojsku na płaskiej powierzchni, kubek napoju, świece, świece, jeszcze trochę świec, flaszka wina, żarcie, grzaniec w saganie, i znowu te kopyta w skarpetach, kopyta, kopyta, swetry (koniecznie z  grubej przędzy, grubym ściegiem, cienki kaszmir nie pasuje). Jeśli hygge jest na zewnątrz, to najlepiej na koniu, w zimowym pejzażu.

Oczywiście jak już się naczytasz o tym, że hygge to stan umysłu, komfort, który możesz sobie stworzyć prawie wszędzie, to ci taki tekst (albo jakiś szpion, który śledzi, co czytasz) podsunie reklamy świeczuszek po dwie stówy za sztukę i innych produktów, bez których twoje hygge jednak nie będzie hygge, tylko jego marną namiastką.

To ma sens. Zen to tylko poduszki do medytacji i maty do jogi, wałek, koc i luźne gacie. Herbatka owocowa i podróż do Indii. No dobra – da się wcisnąć więcej produktów zen. Ale hygge stwarza większe możliwości.

Jeśli dobrze rozumiem ideę hygge, chodzi o to, żeby czerpać szczęście z czynności, które nie pociągają za sobą kosztów. Większość z nas musi się tego nauczyć. Żeby nie dać sobie wcisnąć skarpet, grzańca i świeczek. Żeby wystarczył ten stół, który już się ma. Ludzie, którzy są blisko.

Żyjemy w czasach nadmiaru, wręcz patologicznej dostępności wszystkiego. Weźmy jedzenie. Człowiek pierwotny musiał się fest namęczyć, żeby zdobyć coś do jedzenia. Nawet w neolicie, kiedy to zaczęto uprawiać zboże i hodować bydło, jedzenie nie było tak dostępne jak dzisiaj. Dzisiaj zgłodniejesz, kupujesz batona, zjadasz, ale nie myślisz o tym  z wdzięcznością. Zadałeś sobie cukru i soli, ale nawet jeśli ten fakt cię cieszy, to tylko przez chwilę. Należało się – pracujesz, zarabiasz, masz.

Albo ubrania. Szybka, tania moda, nie wiadomo, w co się ubrać. Nie ma radości, bo i z czego. A jeszcze nie tak dawno człowiek miał jedną parę dżinsów z Pewexu i cieszył się nimi jak pies patykiem.

No więc MAM swoje hygge. Oprócz tej herbaty w wielkim kubku, bo moja herbata ma być mocna, ma być jej niewiele i w porcelanie albo w szkle. Nawiasem mówiąc, ciepłe kapcie są dobre, bo są ciepłe (na pewno tego nie wiedzieliście, bo nie macie termometrów ani okien). Koc elektryczny (to jest dopiero hygge!). Godzinę w ciągu dnia, w której robię nic. Prawie analogowe wieczory, bo wieczorami nie odpalam kompa. Lampki solne, które nie spalą wibrysów żadnemu z moich zwierząt. Walonki (możesz mnie, zimo, cmoknąć).Kołowrotek (przędzenie to tak medytacyjna czynność, że o rany).

… a jednak przez ostatni tydzień coś było nie tak. Gonitwa myśli. Myśli uporczywie powracające (jak język do dziury w zębie). Dekoncentracja. Może to pogoda? Albo starość? Albo ta seria pogrzebów?

Ależ nie. To tak działała na mnie nielubiana przez mnie część mojej pracy. Co uświadomiłam sobie, kiedy zakończyłam ten etap. A kiedy z nią skończyłam, poczułam, że stado kóz mi wyszło z pokoju, chociaż na razie po nich smród został.

I pomyślałam, że mimo wszystko jestem szczęściarą.

Lubię pozostałą część mojej pracy.

Mam do niej tylko trzy i pół kilometra.

Siedzę w fajnym pokoju, w czaderskim miejscu, z widokiem na zadbane podwórko i zabytki. Na parterze (nigdy nie mieszkałam na parterze, więc doświadczenie jest egzotyczne).

Na mój parapet wskakują okoliczne koty. A przez okno widzę, jak polują i brykają po podwórku.

W chwili przestoju, szukając ilustracji do tego tekstu, przeglądając (w internetach tylko, niestety, ale dobre i to) „Bardzo bogate godzinki księcia de Berry” naszła mnie taka myśl zdrożna, że jakie to jest piękne! To jest czas, w którym nie muszę myśleć o sejmie, senacie, prezesie, smogu, prawach kobiet. Wszystko to prędzej czy później szlag trafi, ale może chociaż te „Godzinki” pozostaną.

Nie dajcie się zwariować. Hygge jest w głowie. Reszta to komentarz.

Ilustracja otwierająca: Grisza. Niczego nie kupuje, ideę hygge ma zawsze ze sobą